Al enige maanden liggen vijf zachte rode leren lamshuiden te wachten op mij om tot een leren jas te worden verwerkt. Zo’n klus vraagt tijd én concentratie en daarom heb ik drie aaneen gesloten dagen speciaal hiervoor in mijn agenda vrijgemaakt. Klik voor een filmpje om het hele maakproces te zien.
Het patroon heb ik al eerder getekend. Ik vind het mooi om veel gestikte naden en ritsen in de jas aan te brengen. Daardoor heb ik veel patroondelen die ook nog eens allemaal dubbel zijn getekend, zodat ik het hele patroon in één keer op de leren huiden kan leggen.
Dit blijkt een hele puzzel te zijn en ik heb met veel dingen rekening te houden. Zo is het leer in bijvoorbeeld de liezen heel anders van nerf en zal het leer op die plek sneller uitlubberen. Voor de ‘stoflegging’ is dat dus van belang. Het verdelen van de patroondelen over de huiden is echt woekeren met de ruimte. Pas na een halve dag puzzelen heb ik met plakband alle patroondelen over de huiden verdeeld en durf ik te knippen. Slechts hier een daar hou ik een smal strookje knipafval over.
Een eigenaardigheid van leer is dat je een kledingstuk niet eerst eens kunt rijgen of in elkaar spelden om de pasvorm te checken. Want dan ontstaan er prikgaatjes in het leer die altijd zichtbaar blijven. Alles moet dus in één keer verwerkt worden; het patroon móet dus meteen de goede pasvorm hebben! Er is geen herkansing.
Een andere hobbel is dat twee leren delen tijdens het naaien ten opzichte van elkaar gaan verschuiven of dat het leer gaat uitlubberen. Daarom heb ik eerst alle naden aan de binnenzijde van het leer voorzien van een speciale smalle lijmband van vlieseline.
Een ander punt waar ik rekening mee heb gehouden is dat de voeringstof sterk moet zijn. Want een leren jas zal heel lang meegaan.
Na dik twee dagen van puzzelen en werken is de jas klaar. De jas zit als gegoten waardoor het heel fijn draagt. Alsof ik géén jas draagt; de leren jas is als mijn tweede huid. Ik ga heel lang veel plezier hebben van deze jas, weet ik zeker. 