“Dat doe je toch niet Mam, een rok maken van een oud gordijn?” Dat was de reactie van Ellen’s dochter. In mijn jeugd zouden móeders deze reactie hebben gegeven, niet de dochters. Tijden veranderen.
Ellen heeft al enige tientallen jaren nog ergens gordijnen liggen die ze niet weg kan doen. Het is namelijk mooie wollen stof (op zich al bijzonder!). Ook vertelt ze dat haar moeder bijna altijd een kokerrok droeg en dat vindt ze een heel mooi beeld uit haar jeugd. En hier komen beeld en stof samen. Ellen trekt de stoute schoenen aan en vraagt mij om een kokerrok te maken van het gordijn. En ja, als ze die aantrekt en ziet hoe mooi dit om haar mooie figuur past ontstaat het idee om er dan ook nog maar een jasje bij te laten maken. Het gordijn is groot genoeg. Een mooi getailleerd jasje maar wel met stoere drukknopen uit oma’s tijd. Ik krijg een heerlijke plak chocolade als blijk van waardering.
Ik vindt het erg leuk om met hergebruik van stoffen bezig te zijn. Dit past helemaal bij mij; ik ben al mijn hele leven bezig met hergebruik van materialen en dat geeft veel voldoening en leuke verrassingen.
Het is een mooie combinatie van rok en jasje geworden. Vindt Ellen’s dochter trouwens ook. Ellen liet weten: “mijn dochter viel het meteen op. Ze zei spontaan: ”Wauw dat is super mooi geworden”.
O ja, bij het maken van de foto zie ik dat het jasje scheef lijkt. Na een betere blik zie ik echter dat Ellen scheef staat. “Ja”, zegt ze, “dat doet ik vaker als ik er niet op let”.
